Αναλυτικά η συνέντευξη:
Πώς ξεκινήσατε και
πού έχετε φτάσει;
«Το 2011 προς 2012 o Γιάννης Μωυσιάδης με τη γυναίκα του Ίριδα, τον Τάσο Σιδέρη και
κάποιους φίλους αποφάσισαν να πάρουν την Α.Ε Νίκαια και μου πρότειναν να
βοηθήσω από την θέση του υπεύθυνου της ακαδημίας. Θέλαμε να φτιάξουμε μία ομάδα
από το μηδέν με νεαρά παιδιά που πρώτα και πάνω από όλα θα είναι οικογένεια και
ταυτόχρονα να ετοιμάσουμε παιδιά που σύντομα θα πλαισίωναν την ανδρική ομάδα.
Ξεκινήσαμε στην αρχή
με 11-12 παιδιά τα οποία ήταν διαφόρων ηλικιών και παιδιά κυρίως φίλων μας.
Ήταν ένα πρώιμο στάδιο με πολλές δυσκολίες και μεγάλη αγωνία αλλά και τρέξιμο.
Βλέπεις δεν είναι εύκολο να σου εμπιστευτούν οι γονείς τα
παιδιά τους ειδικά αν είσαι νεοσύστατη ακαδημία.
Παρόλα αυτά τα πήγαμε
πολύ καλά και έτσι άρχισαν να μας γνωρίζουν και άλλοι γονείς.
Για μας πολύ σημαντικό
ήταν να οργανώσουμε όσο το δυνατό καλύτερα την ακαδημία και να κοιτάμε πάντα
και ένα βήμα μπροστά.
Την επόμενη χρονιά
είχαμε στόχο να πάμε και ένα βήμα παραπάνω ώστε να μεγαλώσουμε και άλλο.
Σε αυτή την προσπάθεια σημαντικό ρόλο έπαιξε
και η ενεργοποίηση ενός ανθρώπου που πλέον πέρα από φίλο τον θεωρώ και αδερφό
μου, του Σταύρου Φανουργάκη ο οποίος από τότε είναι και
συνοδοιπόρος μας σε όλη αυτήν την προσπάθεια που γίνεται στην ακαδημία της Α.Ε
Νίκαια.
Να τονίσω ότι αν δεν
υπήρχε η βοήθεια του Σταύρου δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά από αυτά που θέλαμε. Όση θέληση και να είχα εγώ και
το υπόλοιπο Δ.Σ της ομάδας αν δεν υπήρχε άλλος ένας άνθρωπος που να έχει την
ίδια αγάπη και τρέλα αλλά και φιλοσοφία
με μας δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει
τίποτα.
Η χρονιά έκλεισε με 44
περίπου παιδιά και ήταν μια χρονιά με καλύτερη οργάνωση , περισσότερα τμήματα
αλλά και καλύτερα αγωνιστικά αποτελέσματα.
Εδώ δεν πρέπει να
ξεχάσω και δυο ανθρώπους, τον Χρήστο Πανταζόπουλο και τον Γιώργο Μελαμπιανάκη
που μπορεί σήμερα να μην είναι στην ομάδα μας αλλά από την πλευρά τους βοήθησαν
αρκετά την ακαδημία μας.
Από εκεί και πέρα τη
φετινή χρονιά έχουμε την χαρά να έχουμε και τη βοήθεια τριών νέων προπονητών
που αγαπάνε πολλή την δουλειά τους, τα παιδιά μας και πάνω από όλα την Α.Ε
Νίκαια, του Στέφανου Αταγιάν που έχει αναλάβει τα πιο μεγάλα παιδιά και δεν
χρειάζεται εγώ να αναφέρω ποια είναι η ποιότητα του σαν άνθρωπος, σαν
προπονητής αλλά και σαν παλιότερος ποδοσφαιριστής, του Γιώργου Λαγούδη που ήταν
μαζί μας από το τέλος της προηγούμενης σεζόν και τα πρώτα δείγματα της δουλειάς
τους δεν άργησαν να φανούν και του Γιάννη Παναγιωτόπουλου του προπονητή
τερματοφυλάκων ο οποίος δουλεύει πάρα πολύ καλά με τους τερματοφύλακες. Δεν
είναι τυχαίο ότι ξεκινήσαμε με τρεις
τερματοφύλακες και αυτή τη στιγμή έχουμε οχτώ ενώ στα αξιοσημείωτα είναι
ότι μας έρχονται και από άλλες ομάδες για να προπονηθούν διότι οι ομάδες τους
δεν διαθέτουν προπονητές τερματοφυλάκων».
Οι βάσεις μίας ομάδας
πρέπει να είναι οι ακαδημίες της;
«Αναγκαστικά. Χωρίς
ακαδημίες δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει ομάδα κι αν υπάρχει θα είναι ομάδα
όπου ο πρόεδρος ή όποιος ασχολείται με το ανδρικό τμήμα θα αιμορραγούν συνεχώς.
Θεωρώ πως η ακαδημία
σε μια ομάδα είναι η υγεία της και η προοπτική της για κάτι καλύτερο και αυτός
είναι και ο δικός μας στόχος.
Θέλουμε τόσο εγώ όσο
και όλο το Δ.Σ της ομάδας σε δυο τρία χρόνια από σήμερα η ανδρική ομάδα να έχει
παιδιά από τα σπλάχνα της.
Αυτό ήταν και είναι το
όνειρο του Γιάννη και της Ίριδας όταν πήραμε την ομάδα αλλά και όλων εμάς
σήμερα».
Τι είναι αυτό που προσπαθείτε
να μεταδώσετε στα παιδιά;
«Ένας προπονητής σε
μία ακαδημία αυτό που πρέπει να μεταδίδει στα παιδιά είναι τις γνώσεις του για
το ποδόσφαιρο, την ευγενή άμιλλα, την
ομαδικότητα, την πειθαρχία αλλά και τον σεβασμό στον προπονητή, τον αντίπαλο και στους συμπαίκτες
του.
Στα παιδιά δεν πρέπει να λέμε αλλά πρέπει να δείχνουμε. Έτσι αντιλαμβάνονται
καλύτερα. Επίσης σε όποια ηλικία και να είναι, οι προπονητές πρέπει να
διορθώνουν τα παιδιά μέσα από ερωτήσεις. Για παράδειγμα, Γιώργο το έκανες
λάθος, τι έπρεπε να κάνεις; Αν δεν ξέρει ο Γιώργος ρωτάς κάποιον συμπαίκτης
του. Τι έπρεπε να κάνει ο Γιώργος; Έπρεπε να κάνει αυτό. Έτσι καταλαβαίνει πιο
εύκολα το λάθος και βελτιώνεται».
Όντας προπονητής στα
αστεράκια και στα junior, είναι διαφορετική η μεταχείριση
στα μεν και στα δε;
«Στα αστεράκια την ώρα
της προπόνησης το ένα μπορεί να κοιτάει εσένα, το άλλο τον μπαμπά του απέναντι
και το άλλο να παίζει με τα μαυράκια που έχει κάτω το γήπεδο. Μπορεί την ώρα
που τα έχεις μαζέψει και να τους μιλάς σοβαρά, να σου πετάξουν κάποιο
«διαμαντάκι» και να προσπαθείς να συγκρατηθείς να μην γελάσεις. Υπάρχει
δυσκολία μεγάλη στο να προπονείς τα αστεράκια αλλά από την άλλη μεριά είναι
πολύ ωραίο συναίσθημα.
Στα πιο μεγάλα παιδιά
μιλάς πιο ποδοσφαιρικά. Έχεις να κάνεις πιο πολύ με τεχνικά και τακτικά
κομμάτια και η συνεργασία είναι πιο εύκολη αλλά και πιο απαιτητική».
Σε τι ηλικία πρέπει
να ξεκινούν;
«Για μένα 5 χρονών. Με
την προϋπόθεση ότι έρχονται για να αθληθούν και σιγά σιγά να μάθουν κι όχι για
να γίνουν σε ένα χρόνο Μέσι. Πολλοί γονείς ξεκινάνε ότι το φέρνω το παιδί για
να αθληθεί και σε ένα μήνα σου λένε ότι έχω τον Μέσι. Βέβαια, στη δική μας
ακαδημία και αυτό θέλω να το τονίσω δεν έχουμε τέτοια περιστατικά. Οι γονείς
είναι παραπάνω απ’ ότι περίμενα σωστοί απέναντι στα παιδιά τους και το μόνο που
πρέπει να τους λένε είναι ένα ΜΠΡΑΒΟ και να τα φέρνουν στην προπόνηση».
Είναι σημαντικό σε
αυτές τις ηλικίες να παίζουν αγώνες;
«Ναι! Σε όλες τις
ηλικίες πρέπει να παίζουν αγώνες γιατί το παιχνίδι είναι αυτό που τους
ευχαριστεί. Βέβαια, κατά την άποψή μου, όσον αφορά τους αγώνες η μόνη αντίρρηση
που έχω είναι ότι στις μικρές ηλικίες δεν θα έπρεπε να υπάρχει βαθμολογία σε
κανένα τουρνουά στην Ελλάδα. Για μένα τα παιδιά αλλά και οι γονείς πρέπει να
καταλάβουν ότι σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες το αποτέλεσμα δεν πρέπει να είναι
ο πρωταρχικός στόχος αλλά η μάθηση».
Ποιος ο λόγος που δεν
πρέπει να υπάρχουν βαθμολογίες;
«Για να μην περάσεις
στα παιδιά τη βαθμοθηρία, το άγχος ότι πρέπει να κερδίσεις γιατί τότε έχασες
όλο το παιχνίδι. Δεν μπορώ να πω σε έναν γονιό εμπιστεύσου μου το παιδί σου να
του μάθω μπάλα και μετά από έναν αγώνα που έχασε να κάθεται πίσω και να κλαίει.
Εγώ να φανταστείς έχω μείνει περισσότερο ευχαριστημένος από αγώνα όπου τα junior έχασαν 8-3 από ότι από παιχνίδι που κέρδισαν 15-2 γιατί
έκαναν αυτά που ήθελα στο γήπεδο και αυτά που μαθαίνουμε στην προπόνηση».
Πρώτα το σχολείο και
μετά η μπάλα;
«Ναι! Για μένα είναι
σημαντικό πρώτα το σχολείο και μετά η μπάλα και δεν το λέω για να φανώ καλός
στους γονείς. Το να έχεις γνώσεις σημαίνει ότι και το μυαλό σου είναι σε άλλο
επίπεδο. Ακόμη και οι ξένες γλώσσες. Γιατί μπορεί να μην παίζουν ρόλο στον
τρόπο παιχνιδιού αλλά αν κάποιος φτάσει σε σημείο να αγωνιστεί στο εξωτερικό θα
πρέπει να γνωρίζει ξένες γλώσσες. Ένα παιδί που δεν ακονίζει το μυαλό του και
δεν αποκτάει γνώσεις δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα και μέσα στο γήπεδο».
Οι υποδομές και ο
εξοπλισμός επαρκούν;
«Όχι δεν επαρκούν και
για αυτό εμείς προσπαθούμε να ανανεώνουμε και τις μπάλες και τα υλικά της
προπόνησης. Είμαστε της άποψης ότι για κάθε παιδί πρέπει να υπάρχει και μία
μπάλα.
Το γηπεδικό είναι το
μεγαλύτερο πρόβλημα του Πειραιά και πάνω σε αυτόν τον τομέα είμαστε πολύ πίσω
σχετικά με την Αθήνα.
Εμείς κάνουμε ό, τι μπορούμε μαζί με τον Γιάννη Μωυσιάδη και
τους συνεργάτες μας αλλά σε τόσο λίγο καιρό δεν μπορείς να κάνεις θαύματα.
Γιατί κάποιος να
επιλέξει τη Νίκαια και όχι κάποια άλλη μεγάλη ομάδα:
Εμείς ξεκινήσαμε με το
σκεπτικό να αγκαλιάσουμε όλα τα παιδιά ούτως ώστε να τους δείξουμε έναν δρόμο
προς την άθληση χωρίς να μας ενδιαφέρει το αγωνιστικό τους επίπεδο.
Θεωρώ ότι είμαστε από
τις πιο οργανωμένες ακαδημίες και πως σε τόσο λίγο καιρό έχουμε καταφέρει
αρκετά αλλά όχι όσα θα θέλαμε.
Πολλές φορές λέμε
στους γονείς ότι αν το παιδί σας δεν θέλει να παίξει ποδόσφαιρο προσπαθήστε να
το παροτρύνετε να ακολουθήσει κάποιο άλλο άθλημα αρκεί να μείνει στον
αθλητισμό. Δεν είναι όλοι για να γίνουν ποδοσφαιριστές. Έχουμε παιδιά που
ξεκίνησαν από το ποδόσφαιρο και το γύρισαν στο μπάσκετ αλλά και το αντίθετο.
Όταν ένα παιδί φεύγει από τη Νίκαια και πάει σε άλλο άθλημα εγώ δεν αισθάνομαι
χαμένος. Πολύ σημαντικό είναι και το γεγονός ότι η Νίκαια είναι μία οικογένεια
και αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε αρκεί να έρθει σε μια
προπόνηση της ομάδας και να δει τα παιδιά εντός γηπέδου αλλά και τους γονείς
έξω από αυτό.
Όλα τα παιδιά τα αντιμετωπίζουμε σαν δικά μας
και αυτό το οικογενειακό κλίμα νομίζω περνάει και προς τα έξω. Ωστόσο, νομίζω
καλύτερο είναι να ρωτήσετε τους ίδιους τους γονείς γιατί τη Νίκαια και όχι μια άλλη
ομάδα».
Γνωρίζω ότι ενίοτε
βγάζετε έξω για φαγητό όλα τα τμήματα της ακαδημίας και ότι πρόσφατα πήγατε
εκδρομή στο Σοφικό. Ο λόγος που λαμβάνουν χώρα τέτοιου είδους δραστηριότητες;
«Από τη στιγμή που οι
γονείς φέρνουν τα παιδιά τους για να αθληθούν κι εκείνοι με τον τρόπο τους
γίνονται μέλη της ομάδας γιατί να μην δώσουμε χαρά και σε αυτούς; Είναι μία
ανταμοιβή και για τα παιδιά και για τους γονείς. Εμείς θέλουμε να είναι
ευχαριστημένοι και οι γονείς και τα παιδιά από το γεγονός ότι είναι στη Νίκαια.
Στο σημείο αυτό να πω ότι και για την τελετή λήξης έχει προγραμματιστεί μία
γιορτή όπου θα μοιραστούν ονομαστικά μετάλλια στο κάθε παιδί ξεχωριστά, ανάδειξη
καλύτερου ποδοσφαιριστή ανά τμήμα ύστερα από ψηφοφορία από τα ίδια τα παιδιά
και τον προπονητή τους, αγώνας μεταξύ των γονέων, φαγητό για όλους και
λαχειοφόρος για τις οικογένειες των παιδιών όπου ο νικητής θα κερδίσει δύο
διανυκτερεύσεις στο Καρπενήσι».
Ποιος είναι ο στόχος
σας για την επόμενη σεζόν;
«Τον Σεπτέμβριο είχαμε
βάλει στόχο από τα 44 παιδιά που είχαμε να πάμε στα 70. Είμαστε πάνω από 70
αυτή τη στιγμή και θεωρώ ότι αν όλα πάνε καλά και βοηθήσουν και οι καταστάσεις
του χρόνου τέτοια εποχή θα έχουμε το λιγότερο 100.
Αν καταφέρουμε να
έχουμε 100 παιδιά θα προσπαθήσουμε σε δύο χρόνια να έχουμε
μονοετή τμήματα.
Ωστόσο ποτέ δεν
μπορείς να είσαι σίγουρος και για τίποτα αλλά πάνω σε αυτό το πλάνο δουλεύουμε.
Τέλος θέλω να ευχηθώ
σε όλα τα παιδιά αλλά και στους γονείς τους καλό καλοκαίρι και τους περιμένουμε
ξανά κοντά μας τον Σεπτέμβριο για μια νέα χρονιά ακόμα πιο καλή και με
περισσότερες επιτυχίες».
Δημοσίευση σχολίου